Łzy do nieba

Bawiliśmy się superowo na weselu naszych przyjaciół do samego końca, wtedy zjadłam z kilo jabłek, tak bardzo mi smakowały i były przepyszne, ja lubię jabłka, ale na weselu? w takiej ilości? Później tydzień minął roboczo. W czwartek pod małym naciskiem moich przyjaciółek niedoli postanowiłam ze zrobię test. Zazwyczaj wygląda to tak że dziś robię test, a jutro dostaje miesiączkę. W tygodniu czułam się zupełnie normalnie cos kuło to tu to tam nic dziwnego tak mam przed okresem.

Zakupiłam test i zrobiłam…pierwszy raz w życiu zobaczyłam na nim dwie kreski, jedną wyraźną tą do której się już przyzwyczaiłam i drugą bladą różową. Przeraziłam się i chyba w szoku poszłam do apteki innej kupiłam trzy, powtórzyłam pierwszy wyszedł negatywny. Była 18:40 myślę co dalej patrzę na jeden test na drugi nie wiem co robić. Postanowiłam działać – zapakowałam się do auta i pojechałam do diagnostyki. Zaparkowałam biegnę bo jest do 19:00, zdążyłam zrobili na cito, wynik do 4 godzin. Wróciłam do domu, nic nie mówię, mąż wrócił z pracy. Standardowy wieczór, nie dla mnie ja siedzę na kompie i odświeżam stronę w oczekiwaniu na wynik. Koło 21 jest wynik bety 62mIU/ml. Szaaaaaaaaaaaaaałłłł, krzyk, płacz, tańce – zwariowałam, oszalałam!!!!Razem zwariowaliśmy, jak by można było otworzylibyśmy szampana!!! Pierwszy tak wyjątkowy wieczór po śmierci mojego Taty.  

Z rana napisałam do mojego lekarza smsa – ‘Doktorze chyba jestem w ciąży, beta 62’, zaraz dostałam odpowiedź – ‘Fajnie, proszę powtórzyć betę za dwa dni’. Za dwa dni bete miałam 208, czułam się jak w niebie!!! Umówiłam się z doktorem za 1,5 tygodnia na wizytę. Tego nie da się opisać po tylu latach mogłam się poczuć normalną pełnowartościową kobietą, ciężarną z prawdziwego zdarzenia. Mimo naszej euforii chyba popadałam w lekką durnote bo trochę się kłóciliśmy z mężem apropo remontu pokoju dla naszego dzieciaczka.

Dzień wizyty był cudowny, fantastyczny, wyjątkowy zobaczyłam moją kropeczkę na ekranie. Pierwszy raz w życiu spotkaliśmy się na żywo, widziałam serduszko biło tyk tyk tyk tyk.

Umówiliśmy się na za półtora tygodnia, zdziwiłam się bo zazwyczaj się umawia lekarz na później jeśli się jest w ciąży. Przepisał mi duphaston. Nie dostałam książeczki ciążowej, tylko jedno badanie do zrobienia. Po niecałych dwóch tygodniach przyszłam na usg, na pełnym luzie, obserwowałam ludzi w poczekalni, myślałam że wreszcie mi się udało, że nie muszę już niczego bać. Czytałam gazetę, czułam się fantastycznie. Weszłam do doktora z bananem na twarzy. Położyłam się do usg, trwało z 15 min, albo tak mi się zdawało. Nie podoba mi się akcja serca – mówi lekarz- raz bije raz przestaje. Coś jeszcze do mnie mówił już oprócz dzwona w uszach nic nie słyszałam. Zalecenie - zrobić w najbliższym tygodniu trzy bety co drugi dzien. Była środa. Wyszłam wsiadłam w auto, szczeka mi chodziła cała drżałam, zaczęłam płakać – nie płakać wyć. Nie wiem w jaki sposób dotarłam do domu, dzwoniłam z drogi do męża próbując mu powiedzieć co się dzieje. Zanim dotarłam do domu już stał pod klatką przepakowałam się do auta i pojechaliśmy robić jeszcze dziś pierwszą betę, są w Krakowie diagnostyki całodobowe. Czekanie trwało wieki wynik 10196. W piątek powtórzyłam bete wynik dostaliśmy w sobotę -  9299. Oczywiście stale w kontakcie z lekarzem – napisałam mu smsa ze chcę się spotkać. Odpisał ze możemy się spotkać w niedziele, a spadająca beta oznacza że ciąża obumarła…itd. Najgorszy dzień w moim życiu. Przepłakałam cały dzień. Mąż wrócił z pracy, chciałam być sama, chyba on też, wsiadł na motor i pognał przed siebie. Nie wiele pamiętam z tego dnia. W niedziele spotkaliśmy się z  lekarzem. Wiedziałam że jak otworze usta posypią się łzy, umówiliśmy się z mężem że to on będzie gadał. Wszystko wypytał, ja siedziałam na krześle głową spuszczoną w dół, piłam wodę, żeby nie płakać, telepałam się z nerwów. Potwierdzające usg brzmiało jak wyrok – ciąża obumarła, trzeba indukować poronienie. Coś do mnie lekarz jeszcze mówił robiąc usg, nić nie słyszałam, patrzyłam w ekran i bałam się, to ostatni raz widziałam moje maleństwo, moje pragnienie, marzenie, moją tęsknotę.

Ps. Więcej dziś już nie dam rady napisać, nie czytam też tego co napisała.